Historia gminy

Gospodarstwa z terenu obecnej gminy pojawiają się w źródłach już w XIV wieku, chociaż nazwa miejscowości („Radimowicze“) wymieniana jest dopiero od 1543 roku w umowach o sprzedaży części posiadłości albrechtickiej i frýdštejnskiej.

W bezpośrednim sąsiedztwie miejscowości znaleziono przedmioty wskazujące na zasiedlenie tych terenów już w bardzo odległych czasach (kamienny toporek z młodszej epoki kamienia, naczynie należące do kultury pól popielnicowych). Historię miejscowości możemy śledzić jednak dopiero od XIV wieku, gdy w źródłach wymieniane są dwie części gminy, które miały inne drogi rozwoju (należały do dwóch posiadłości). Pierwsza część (2 gospodarstwa) należała do dóbr albrechtickich, będących własnością Tistów z Libštejna. Kolejnymi właścicielami byli między innymi Alš ze Sovince i Kryštof z rodu Kyjovanskich z Kyjova, który otrzymał Albrechtice wraz z częścią Radimovic w XVI wieku. Wówczas było tu 25 poddanych.

W 1628 roku posiadłość zdobył książę Albrecht von Wallenstein (w wyniku konfiskaty). Albrecht von Wallenstein zdobył także drugą część gminy Radimovice, która należała wówczas do podsiadłości frýdštejnskiej, będącej własnością szlachty z Operstorfu, która wyemigrowała po bitwie na Białej Górze. Obie części Radimovic były wówczas na pewien czas połączone. Po śmierci Albrechta von Wallensteina gmina Radimovice ponownie została rozdzielona. Część należącą do posiadłości frýdštejnskiej i českodubskiej kupił Jan Ludwik, hrabia Isolano na Zásadce i w Kocňovicach. Jego córka Regin w 1653 roku przekazała posiadłość w darowiźnie klasztorowi św. Jakuba w Wiedniu, którego była przeoryszą. Po kasacie klasztoru posiadłość wraz z częścią Radimovic przypadła funduszowi religijnemu arcyksięstwa austriackiego.

W 1838 roku posiadłość kupił książę Rohan, dzięki czemu obie części gminy na stałe się połączyły. Część gminy należąca do dóbr albrechtickich przeszła w 1669 roku w ręce Vincenca Lakoťte z Frintroppu. Jego syn w 1740 roku sprzedał posiadłość Franciszkowi von Wallensteinowi.

W latach 1856-1858 na terenie gminy zbudowano linię kolejową łączącą Pardubice z Libercem. Poniżej miejscowości wykopano tunel o długości 676 m (koszt 500 000 złotych). Tunel drążono równocześnie od strony północnej i południowej oraz przez szyb pośrodku. Do budowy tunelu sprowadzono włoskich robotników. W budowie wiaduktu uczestniczyli także lokalni mieszkańcy. Kamień dowożono z pobliskich kamieniołomów (Hodkovice nad Mohelkou, Hrobka, Vlčetín, Kozákov). W latach 1857-1859 powstał podczas budowy kolei pardubicko-libereckiej (północno-południowej) dzisiejszy zabytek techniki – osiem przęseł o rozpiętości 9,5 m wznoszących się na doliną Mohelki na wysokości 32 m.

Osobliwością tego ciekawego obiektu jest to, że sześć z ośmiu przęseł umieszczonych jest w dwóch rzędach nad sobą. Takie ułożenie przęseł piętrami nie jest częste ani w Czechach, ani na świecie. Po wiadukcie o szerokości ponad 11 m przeciągnięta została linia trakcyjna, a ponadto znajduje się tu ostatnia zwrotnica stacji kolejowej Sychrov. To wspaniały przykład nienachalnego i robiącego wrażenie wkomponowania kamiennego obiektu kolejowego w krajobraz.

Wiadukt ma następujące podstawowe parametry techniczne: długość: 120 m, szerokość: 11,5 m, wysokość: 32 m, promień zakrzywienia pomostu R=386 m. Budowę realizowali bracia Kleinowie oraz V. Lanna w latach 1857-1859, znajduje się na 132,281 kilometrze linii Stará Paka-Liberec.